رسانه ملی در خدمت کیست ؟
دیر زمانی است جمعه شبها برنامه ای با عنوان ((هفت)) با موضوع بررسی آثار سینمای ایران از شبکه سوم سیما پخش می شود که حاوی بخشهای گوناگون از جمله حضور زنده کارگردانان و بازیگران عرصه سینمای کشور است و متاسفانه در مسیر پخش برنامه بارها و بارها اتفاقاتی رخ داده است که موجب آزردگی طیف عظیمی از ملت ایران می شود اما انگار ریاست سازمان عریض و طویل صدا و سیما و تهیه کنندگان این برنامه گوششان به هیچ انتقادی بدهکار نیست . حال این موضوع را در کنار اتفاقات چند سال اخیر در کشور بگذاریم و خروجی آن را مشاهده کنیم ، همانگونه که پیشتر تذکر داده بودیم ، نشان می دهد ، تمامی سرمایه مادی و معنوی جبهه دشمن و فتنه انگیزان سبز معطوف به این عرصه و اختصاصا به این برنامه شده است . این اتفاق به این دلیل است که فعالان عرصه سینما از آنجا که خود را مورد حمایت ملت می پندارند و فضای رسانه ملی را نیز همسو با خود می بینند به خیال باطل خویش ، حق دارند تفکرات مبتنی بر ایدئولوژی غربی خود را به نام مردم و در یک برنامه زنده مطرح نموده و نه تنها دولت و مسئولان سینمایی بلکه مدیریت ارشد نظام را نیز به چالش بکشند . هرچند در خصوص عملکرد مدیران سینمایی کشور به ویژه در دولتهای نهم و دهم حرفهای ناگفته و انتقادات بسیاری برزمین مانده است و از جمله این انتقادات سوق دادن فضای سینمایی کشور به سوی طلبکاری از نظام و ملت است اما اینکه پس از فتنه های سال 88 و رو شدن دست دشمنان خارجی و دنباله های داخلی آنان در ضربه زدن به آرمانهای اصولی انقلاب اسلامی ، فضای بزرگترین رسانه تصویری کشور دوباره در اختیار شوالیه های ناتوی فرهنگی قرار بگیرد و زبان امثال موسوی و کروبی از حلقوم کارگردانان و بازیگران آن هم در برنامه ای زنده گویا شود ، مساله سئوال برانگیز دیگری است . هر چند طی ماههای اخیر این موضوع که فتنه گران عرصه سینمایی و رسانه ای کشور را به جای عرصه سیاسی برگزیده اند ، بارها و بارها توسط بسیاری از صاحبنظران و از جمله نگارنده تذکر داده شده بود اما متاسفانه مدیریت ضعیف و همسو با خواست قلبی اپوزیسیون خارجی و داخلی و لژ فراماسونری همچنان در رسانه ملی ادامه دارد .
در آخرین برنامه سینمایی (( هفت )) که با حضور داوود نژاد کارگردان سینما و به صورت زنده به روی آنتن رفت ، علی رغم آنکه بینندگان انتظار داشتند این برنامه به بررسی آخرین ساخته داوود نژاد ((مرهم)) بپردازد ، در نهایت منجر به آن شد که سخت به ورطه باطل گویی و حمایت علنی از کارگردانان جریان فتنه و ضد انقلاب افتاد و بحث غیرکارشناسی حذف سانسور به بهانه آزاد نبودن فضای سینمایی کشور برای ساخت موضوعات دلخواه نیز به راحتی بیان شد و منتقد حاضر در برنامه مسعود فراستی نیز که از نیروهای متعهد به انقلاب و نظام است با سکوت و گاها همراهی خویش با داوود نژاد ، جو تاثر انگیزی را به وجود آورد . سخنان داوود نژاد به قدری دیکته شده می نمود که او در پایان در برابر تک جمله مسعود فراستی درخصوص سانسور مجبور به عقب نشینی تاکتیکی شد و بار دیگر جملات اولیه خود را تکرار کرد . داوود نژاد با بیان اینکه بعنوان کارگردان ناراحت است از اینکه همکار او جعفر پناهی به زندان افتاد و آزادی عمل در سینما زیر سئوال رفته است ، بیان کرد سینماگران بین المللی همچون نام برده باید آزاد باشند و برای سینمای کشور در سطح بین المللی اعتبار کسب کنند . این درحالی است که اکثر ساخته های جفر پناهی به صورت غیرقانونی و زیرزمینی در کشور تولید می شود و اکثرا نمایانگر عقب ماندگی ملت ایران و فقر و نداری ملت است . به همین علت او را به همراه عباس کیارستمی می توان بعنوان پیشگامان سینمای فقر ملت ایران در جشنواره های بین المللی دانست . از سوی دیگر جعفر پناهی در آخرین اقدام ضد انقلابی خویش سعی داشت ادعای واهی مهدی کروبی رقیب آرای باطله مبنی بر تجاوز به زندانیان در زندانهای ایران را در زیرزمین خانه اش به فیلم برگرداند که لو رفت و به زندان افتاد . آیا اکنون مشکل سینمای ایران چنین افراد بی غیرت و لاابالی هستند تا به عرصه سینما برگردند و باز هم اتهام افکنی به نظام را مستند سازی کنند . به نظر نگارنده برای اصلاح سیستم رسانه ای و سینمایی کشور همچون انقلاب فرهنگی یک انقلاب رسانه ای لازم است در غیر اینصورت وجود افکار مسموم ، ضد انقلابی و مبتنی بر ابتذال در سینما و رسانه ، آینده مبهمی را مجسم می کند .
موضوع دیگر پیرامون مسئله سانسور در سینمای ایران است . آیا به راستی مشکل اکنون سینمای ایران موضوع سانسور است ؟ آیا به غیر از صحنه های جنسی چیز دیگری مانده است که کارگردانان سینمای ایران از آن در فیلمهایشان استفاده نکرده یاشند ؟ نکند منظور از برچیدن سانسور علنی شدن ارتباطات نامشروع و بی شمار بازیگران و کارگردانان و عوامل این عرصه بر پرده سینماهاست ؟... و سئوال دیگر اینکه آیا در کشور های دنیا فضا کاملا برای کارگردانان و نویسندگان گشوده است ؟ بد نیست چنین افراد ناآگاه و بی اطلاع نظری به کشور های غربی بیاندازند تا از عمق سانسور در آنها مطلع شوند . برای مثال آیا در کشور های غربی می توان یک سئوال درخصوص هلوکاست مطرح کرد ؟ چه برسد به آنکه در نقد آن فیلمی ساخته شود! آیا در آن کشور ها می توان از پیشرفت ملت ایران حرفی زد ؟ آیا می توان از ملت های تحت ستم قدرتهای استکباری همچون افغانستان ، عراق ، فلسطین ، یمن ، لیبی و ... حرفی به میان آورد ؟ آیا میتوان در خصوص ماهیت وجود رژیم کودک کش و خون ریز و وحشی صهیونیستی فیلم و یا نظری را اعلام کرد ؟ و هزاران سئوال دیگر .
مطلبی که حیف است به آن نیز اشاره ای نکنیم ، اینکه داوود نژاد در سخنانش بارها به این امر اشاره کرد که باید اجازه داده شود تا سینما به حرف دل مردم نزدیک شود و حرف آنان را بزند ، حال باید تشریح شود مردم همان تعداد اندک تماشاگران فیلم داوود نژاد اند یا همانهایی چند ماه سرمایه و وقت ملت ایران را تلف کردند و با پشتیبانی آمریکا و اسرائیل و اتحاد منافقین و همجنس بازان و بهائیان و ضدانقلاب خیابانهای تهران را به آتش کشیدند و به نتیجه ای هم نرسیدند و سر آخر با حضور میلیونی ملت به سوراخ موش پناه بردند . احتمالا منظور کارگردان فیلم مرهم از مردم آنهایی نیستند که به دیدن اخراجیهای 3 رفته اند والا تماشاکران اندک فیلم خود را جای ملت جا نمی زد .
در پایان به نظر نگارنده وقت آن رسیده است از سویی این نوع کارگردانان به فطرت خویش بازگردند و با تجدید نظر در خوی ابتذال خواهی خویش ، راه خود را از خواسته های دولتهای استکباری و معاند با نظام اسلامی و انقلاب ملت ایران ، جدا کنند و از سوی دیگر مسئولان سینمایی و رسانه ای کشور نیز این عرصه بزرگ را از وجود افراد منحرف و فتنه گر پاک نمایند در غیر اینصورت باید منتظر تسویه حساب ملت با خود باشند .
